Καμία κατάσχεση σπιτιού-Η στέγαση είναι κοινωνικό δικαίωμα
Τα τελευταία χρόνια έχουμε υποφέρει τα πάνδεινα και έρχεται σήμερα το καπιταλιστικό κράτος να μας επιβεβαιώσει ότι θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε. Η ψήφιση του 3ου Μνημονίου και τα μέτρα που εφαρμόζουν κράτος και κεφάλαιο δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Επιπλέον νέα μέτρα θα παρθούν που θα εντείνουν την εξαθλίωσή μας: μειώσεις μισθών και συντάξεων, περικοπές στις δαπάνες υγείας και εκπαίδευσης, ανύπαρκτα επιδόματα ανεργίας, αύξηση της άμεσης φορολόγησης των κατοικιών μας, αύξηση έμμεσης φορολόγησης στα τρόφιμα, εστίαση και μέσα μεταφοράς. Μαζί με όλα αυτά τα μέτρα, «επιστρέφουν» οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί των σπιτιών των μικρών νοικοκυριών.
Η στέγη -όπως και το νερό, η τροφή, τα ρούχα, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη- είναι απαραίτητη για τη ζωή μας και θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και διασφαλισμένη για όλους/ες.
Οι από τα πάνω εκμεταλλεύτηκαν και αυτήν την ανάγκη για να ξεδιπλώσουν τους σχεδιασμούς τους που θα τους επέφεραν μεγαλύτερα κέρδη διατηρώντας ταυτόχρονα τον έλεγχο ενός από τα βασικότερα αγαθά για την επιβίωσή μας. Έτσι η ιδιοκτησία του σπιτιού συνδέθηκε άμεσα με την οικονομική ανάπτυξη και κερδοφορία των κυρίαρχων. Οι τράπεζες παρείχαν τα στεγαστικά δάνεια και ο κατασκευαστικός κλάδος αναπτύχθηκε πάνω στην εμπορευματοποίηση της ανάγκης της στέγης. Το πλαστικό χρήμα και τα δάνεια διοχετεύτηκαν με ένταση στην κοινωνία δημιουργώντας της την ψευδαίσθηση της οικονομικής άνεσης και ευμάρειας. Με αυτό τον τρόπο οι καταπιεστές μας κατάφεραν να ενσωματώσουν περισσότερο τον κόσμο της εργασίας στο καπιταλιστικό μοντέλο, πράγμα που συνετέλεσε στον αποπροσανατολισμό των εκμεταλλευόμενων σχετικά με την ανεπάρκεια των μισθών-προλαμβάνοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις και διεκδικήσεις- και εισήγαγαν την κοινωνία σε μία περίοδο μεγαλύτερου οικονομικού ζυγού και συνθηκών υποτέλειας που μεγάλο μέρος της δεν μπόρεσε να το αντιληφθεί άμεσα. Οι ψεύτικες ελπίδες για γρήγορο πλουτισμό και κοινωνική ανέλιξη που απλόχερα μοίρασαν οι κυρίαρχοι, ο ατομικισμός που αντικατέστησε το συλλογικό όραμα και η κατασκευή του lifestyle που αναπτύχθηκε πάνω σε επίκτητες ανάγκες, μας έκανε να ξεχάσουμε τα αυτονόητα και μας οδήγησε στα σημερινά οικονομικά «αδιέξοδα», την απομόνωση, την αποξένωση και εντέλει τον καθένα μόνο του και άρα και αδύναμο απέναντι στους διάφορους μηχανισμούς που επιδιώκουν την εξαθλίωσή μας.
Είμαστε σε πόλεμο. Οι τράπεζες σε αγαστή συνεργασία με το κράτος έχουν βάλει στόχο να απαλλοτριώσουν τα σπίτια των φτωχών και των μη προνομιούχων. Αφού πρώτα οι εισπρακτικές εταιρείες εξαπολύσουν, εναντίον κάθε μικροοφειλέτη, που θα μπει στο στόχαστρό τους, έναν ανελέητο ψυχολογικό πόλεμο με βρισιές, προσβολές και απειλές μέσω τηλεφώνου, τη σκυτάλη περνούν η εφορία και τα δικαστήρια που με όπλα τους τους φορολογικούς εκβιασμούς, τους νόμους και τα ΜΑΤ προβαίνουν σε κατασχέσεις σπιτιών. Αυτός ο πόλεμος δεν αντιμετωπίζεται ούτε με τη λογική «ας πληρώσουμε, τι να κάνουμε», ούτε κυρίως με δικηγόρους και νομικές αυταπάτες. Το δικαίωμα στη στέγη πρέπει να το επιβάλλουμε με τον αγώνα μας. Όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα που οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας έχουν παγώσει εξαιτίας του δυναμικού κινήματος που αναπτύχθηκε σε πολλές πόλεις και είχε ως αποτέλεσμα να αναγκάσει τους συμβολαιογράφους να μην παίρνουν μέρος σε τέτοιου είδους πλειστηριασμούς. Πρέπει να αναπτυχθεί ένα μαζικό κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς (είτε γίνονται στα ειρηνοδικεία, είτε γίνονται ηλεκτρονικά), ενάντια στις κατασχέσεις και τις εξώσεις, το οποίο θα οργανώσει συλλογικά τη βοήθεια σ’ όποιον χτυπιέται, που θα είναι παρόν στα δικαστήρια, αλλά κυρίως στις γειτονιές, στο πλευρό καθενός και καθεμίας που απειλείται να ξεσπιτωθεί και στους δρόμους με διαδηλώσεις και καταλήψεις των άδειων σπιτιών. Να αγωνιστούμε αποφασιστικά σε κάθε γειτονιά για να εμποδίσουμε να κατασχέσουν τις ζωές μας!
Τίποτα δεν θα μας χαριστεί, ούτε και οι κυρίαρχοι θα παραιτηθούν από τα προνόμιά τους, ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος. Όμως τίποτα δεν μπορεί να ξαναφέρει τα πράγματα σε μια κατάσταση προ κρίσης όπου η ζωή φαινόταν, έστω και πρόσκαιρα «εύκολη». Ο καπιταλισμός κινείται προς ένα μοντέλο ολοκληρωτικό και η εξαθλίωση και η πλήρης υποταγή μας αποτελεί προϋπόθεση για τη διαιώνιση του συστήματος. Όσο δύσκολη και αμετάβλητη και αν φαίνεται η κατάσταση, είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε. Αρκεί να βάλουμε στην άκρη την απογοήτευση, να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις, να κάνουμε πέρα κάθε αίσθημα παραίτησης και να σταθούμε όρθιοι και ο ένας δίπλα στον άλλο. Οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι αποτελούμε τη πλειοψηφία της κοινωνίας και από εμάς εξαρτάται αν θα συναινέσουμε στο κοινωνικό οδοστρωτήρα του καπιταλισμού ή θα προσπαθήσουμε να τον ανατρέψουμε.
Ο μόνος δρόμος για όλους εμάς είναι ο αγώνας και το χτίσιμο από την αρχή ενός κόσμου όπου δεν θα υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση, που θα βασίζεται στις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Αυτό δεν είναι μια ουτοπία που πρέπει να κυνηγήσουμε ως άλλοι δον Κιχώτες, αλλά η μόνη βιώσιμη λύση που πρέπει να αρχίσουμε να δομούμε (ταυτόχρονα με τον αγώνα ενάντια σε όσους επιβουλεύονται τη ζωή μας) εδώ και τώρα στις γειτονιές μας.
Κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά ενάντια στην κατάσχεση της ζωής μας
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου