Κοινοί αγώνες όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων
Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα και κράτη, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση
Τόσο στο εσωτερικό των δυτικών κρατών όσο και στις χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας, η συνολική επίθεση του κράτους και των αφεντικών σε βάρος της κοινωνίας έχει σαν αποτέλεσμα ακόμα περισσότερη φτώχεια και εξαθλίωση, εντατικοποίηση των όρων εργασίας, όξυνση του ελέγχου και της καταστολής, καταστροφή ολόκληρων περιοχών και τον ξεριζωμό. Οι πόλεμοι και η ζοφερή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε μια σειρά από χώρες της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Αφρικής από τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της δύσης – με τη λεηλασία και καταστροφή ολόκληρων περιοχών, μέσω οικονομικών και στρατιωτικών επεμβάσεων, με τη στήριξη, ενίσχυση ή ανατροπή καθεστώτων και την ταυτόχρονη πριμοδότηση και εξόπλιση εξουσιαστικών μηχανισμών, όπως οι φονταμενταλιστές του ISIS και η επένδυση στους θρησκευτικούς φανατισμούς- έχει ως συνέπεια, τη μαζική κίνηση προσφύγων και μεταναστών προς τις χώρες της Δύσης. H Ε.Ε. ως απάντηση ενίσχυσε την FRONTEX και αναβάθμισε τον θεσμικό της ρόλο καθώς και ενέκρινε την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην φύλαξη των συνόρων. Από τις αρχές μάλιστα του 2016 μια σειρά κρατών της Δύσης προχώρησαν σε κλείσιμο των συνόρων τους, υψώνοντας τείχη, με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων στις χώρες εισόδου. Ενώ η συμφωνία Ε.Ε. και Τουρκίας τον Μάρτη για επαναπροωθήσεις όσων περισσότερων προσφύγων και μεταναστών είναι εφικτό, επικυρώνει την πρόθεση των κρατών της Ευρώπης να τους ξεφορτωθούν με κάθε τρόπο. Ήδη εκατοντάδες άνθρωποι έχουν συλληφθεί, απελαθεί και βρίσκονται σε καθεστώς εγκλεισμού στην Τουρκία.
Στην περίπτωση του ελληνικού κράτους, παρ’ όλη τη «φιλάνθρωπη» ρητορική που χρησιμοποιεί, στην πραγματικότητα εντείνει την καταστολή, τη διαλογή και τις απελάσεις, διατηρεί τον φράχτη στον Έβρο και δημιουργεί διαρκώς νέους χώρους εγκλεισμού, δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα περιστατικά ρατσιστικής και αστυνομικής βίας στη Μυτιλήνη, στην Κω και στη Χίο, η εκκένωση του καταυλισμού της Ειδομένης, η στοχοποίηση όσων προσπαθούν να φύγουν από τα «ανοιχτά» κέντρα «φιλοξενίας» αλλά και οι δηλώσεις υπουργών όπως του Τόσκα για εκκένωση των καταυλισμών του Πειραιά και του Ελληνικού, κάνουν σαφές πως η στάση του ελληνικού κράτους σκληραίνει διαρκώς.
Βασικό ζητούμενο της μετακίνησης των προσφύγων και μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η απομόνωση και ο αποκλεισμός τους από το δημόσιο πεδίο. Με την ύπαρξή τους σε κεντρικά σημεία όπου βρίσκονται όλοι μαζί και είναι ορατοί διεκδικούν το άνοιγμα των συνόρων και την ελεύθερη μετακίνησή τους στους τόπους που αυτοί επιθυμούν να πάνε. Ενώ ταυτόχρονα προφυλάσσονται από τις βιαιότητες και την εξαθλίωση που επιφυλάσσει και για αυτούς το ελληνικό κράτος όταν κανείς δεν θα τους βλέπει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αναπτύσσουν σχέσεις αλληλεγγύης τόσο στο εσωτερικό των καταυλισμών όσο και με τους αλληλέγγυους. Σχέσεις χωρίς τη μεσολάβηση των ΜΚΟ, χωρίς σύρματα και φρουρούς.
Ταυτόχρονα η υποκρισία του ελληνικού κράτους διαφαίνεται και από την επίθεση που εξαπολύει στους αλληλέγγυους (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις συλλήψεις αλληλέγγυων στην Ειδομένη) και στις δομές που αυτοί δημιουργούν. Επειδή αμφισβητείται το μονοπώλιο του κράτους στη διαχείριση των κοινωνικών προβλημάτων, επιχειρεί να απονοηματοδοτήσει την έννοια της αλληλεγγύης. Επειδή την αλληλεγγύη δεν μπορεί να την ενσωματώσει, γιατί ταυτόχρονα με την έμπρακτη βοήθεια αναδεικνύει και τα πραγματικά αίτια και τους υπεύθυνους των πολέμων, του ξεριζωμού και της καταλήστευσης της ζωής μας, επιχειρεί να την καταστείλει. Παρόλα αυτά οι κινήσεις για άμεση βοήθεια, από συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης μέχρι καταλήψεις στέγης, διευρύνονται διαρκώς.
Οι αγώνες στο κέντρο κράτησης του Ελληνικού, οι δεκάδες κινήσεις αλληλεγγύης στην πλατεία Βικτωρίας και στον Πειραιά, οι πορείες προσφύγων και μεταναστών στο κέντρο της πόλης, οι απεργίες πείνας, οι εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και για ελεύθερη μετακίνηση συμβάλλουν στη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα και αποτελούν παρακαταθήκες στην προώθηση της κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης και του συνολικού αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.,
Από την πλευρά μας ως αναρχικοί επιχειρούμε να οξύνουμε τον αγώνα για έναν κόσμο χωρίς κράτη, χαρτιά, σύνορα και εκμετάλλευση. Προτάσσουμε και προχωράμε στο δρόμο της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των καταπιεσμένων. Χτίζουμε σχέσεις και δομές που προωθούν το όραμα για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.
Να γκρεμίσουμε τους φράχτες και να σβήσουμε τις συνοριογραμμές
Να ανατρέψουμε τον κόσμο της εξουσίας, της λεηλασίας και των ανισοτήτων
Να οικοδομήσουμε ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης
Συγκέντρωση
Πέμπτη 30 Ιούνη – 7μμ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σχιστό
Συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση 