Η προϋπόθεση για να χαράσσεται ο δρόμος προς την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση είναι οι ακηδεμόνευτοι και διαρκείς αγώνες, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο
ΘΕΣΕΙΣ / ΣΚΕΨΕΙΣ / ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Η παρούσα πολιτική συγκυρία απαιτεί από την πλευρά του αναρχικού χώρου τη διερεύνηση νέων αναλυτικών εργαλείων. Αυτοματισμοί που λειτουργούσαν στο παρελθόν τώρα φαίνονται ανεπαρκής ή κριτήρια για την επιτυχία ή αποτυχία μίας κίνησης ανανεώνονται και αλληλεπιδρούν με την κοινωνική συνθήκη.
Μέσω τον εκλογών του Γενάρη επιδιώχθηκε η αποκατάσταση της εικόνας και του κύρους των θεσμών και του συστήματος εξουσίας που είχε απαξιωθεί κοινωνικά μετά την εφαρμογή αλλεπάλληλων μνημονίων που επέβαλλαν τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την περιθωριοποίηση σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία έχοντας αντλήσει πολιτική υπεραξία από τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος και έχοντας ως στόχο την εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής και την αφομοίωση των αντιστάσεων.
Τους πρώτους μόλις 5 μήνες της εξουσίας του οι όποιες “ριζοσπαστικές” του θέσεις και προκηρύξεις θάφτηκαν και αντικαταστάθηκαν από το παζάρεμα του νέου μνημονίου. Τα μαγαζιά θα ξανανοίξουν την Κυριακή στις 19 Ιουλίου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξακολουθούν να υπάρχουν, η αύξηση του βασικού μισθού κρύφτηκε στα συρτάρια, το ίδιο και η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Ενώ αντίθετα είδαμε την καταπάτηση του κοινωνικού ασύλου των πανεπιστημίων με την καταστολή και εκκένωση της κατειλημμένης Πρυτανείας και τη σύλληψη δεκάδων αγωνιστών σε όλη τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατουμένων, τη λασπολόγηση και κατασυκοφάντηση των αγωνιστών, την επιχείρηση ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, κυρίως μέσα από τα σωματεία βάσης, τη δολοφονία 4 εργατών στα ΕΛΠΕ και τη συμμαχία, στα αναπτυξιακά τους σχέδια, με τον δολοφόνο Λάτση.
Όπως και αν προσπαθούν να δείξουν την πραγματικότητα οι νέοι πολιτικοί διαχειριστές έπιασαν το νήμα από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι, διατηρώντας τους επαχθής όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης εις βάρος των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, διαπραγματευόμενοι (συμφωνία Φλεβάρη) με την Τρόικα/ θεσμούς τους νέους όρους που θα διατηρήσουν την ανέχεια, συνεχίζοντας απρόσκοπτα προς την εμπέδωση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Διακηρυγμένος στόχος της νέας διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, μετά και τη συμφωνία του Φλεβάρη, ήταν ο “έντιμος συμβιβασμός”. Η κατάθεση δηλαδή από πλευράς τους μίας πρότασης-μνημόνιο που θα συνέθεταν με το μνημόνιο της Ευρώπης. Οι κοινωνικές συνθήκες που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, οι προεκλογικές του υποσχέσεις, και η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή διαχείρισης του καπιταλισμού, που εκπροσωπεί, καθώς και οι αντιφάσεις όλων αυτών, τον οδήγησαν αναμενόμενα σε πολιτικό αδιέξοδο. Αν προχωρούσε εύκολα και αδιαπραγμάτευτα σε μία συμφωνία με την Ε.Ε. αυτό θα σήμανε ταυτόχρονα και το τέλος όχι μόνο της διακυβέρνησής του, αλλά αρκετά πιθανά και της ίδιας του της πολιτικής ύπαρξης. Έτσι, προκηρύσσει το δημοψήφισμα ώστε να πιέσει την Ε.Ε. να δεχθεί το δικό του μνημόνιο, να διαχωριστεί σε πολιτικό επίπεδο από τις συντηρητικές δυνάμεις που κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό πεδίο, θέλοντας να περισώσει τη δική του συνοχή (φωνές στο εσωτερικό του που πιθανά ασκούσαν πιέσεις), την αξιοπιστία και κατά βάση, την ύπαρξή του στο πολιτικό προσκήνιο του αύριο. Επιπλέον όμως, καλεί και την κοινωνία να επιλέξει ανάμεσα σε ένα “ναι” και σε ένα “όχι”. Εμφανώς δηλαδή επιχειρεί την εκ νέου απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης για την εφαρμογή νέων πολιτικών λιτότητας, για την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταπίεση των από τα κάτω, δίνοντας το «ναι» είτε σε ένα ευρωπαϊκό μνημόνιο, είτε σε ένα ελληνικό.
Είναι δεδομένο ότι αυτό το δημοψήφισμα είναι ένα ερώτημα που τίθεται από τα πάνω, με συγκεκριμένο στόχο και περιεχόμενο. Αν στο δημοψήφισμα επικρατήσει το “όχι” ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να βρεθεί σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση απέναντι στους ευρωπαίους ηγέτες, ενώ αν επικρατήσει το “ναι” νίπτει τας χείρας του επικαλούμενος τη λαϊκή εντολή (σε αυτή την περίπτωση πιθανό σενάριο είναι να προκηρύξει εκλογές ή να υπάρξει μία κυβέρνηση εθνικής «σωτηρίας» που θα υλοποιήσει το νέο μνημόνιο, χωρίς να λερώσει τα χέρια του). Όμως στο συγκεκριμένο δίλημμα δίνονται διαφορετικά περιεχόμενα από άλλες ευρωπαϊκές (και εγχώριες) πολιτικές δυνάμεις όπως, «το πραγματικό ερώτημα είναι μέσα ή έξω από την Ευρώπη». Επιπλέον το «ναι» φαίνεται να συσπειρώνει το αστικό, αντιδραστικό μπλοκ, ενώ στο «όχι» να εκφράζεται κοινωνικά η εναντίωση στις πολιτικές λιτότητας.
Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να βγει η Ελλάδα από την Ευρώπη, το «όχι» μπορεί να σημάνει ρήξη με την Ευρώπη; Γιατί είναι στην ευχέρεια των υπόλοιπων ευρωπαίων ηγετών αν θα προχωρήσουν σε περαιτέρω συνδιαλλαγή με την ελληνική κυβέρνηση, ή θα υλοποιήσουν ένα σενάριο για έξοδο του ελληνικού κράτους από την Ε.Ε., ώστε να δώσουν το συγκεκριμένο πολιτικό στίγμα που επιθυμούν στην Ευρώπη.
Υπάρχει όμως και η πιθανότητα όταν έρθει η μέρα του δημοψηφίσματος, να δούμε ένα ΣΥΡΙΖΑ υπέρμαχο του «ναι» (αν έχει προχωρήσει σε συμφωνία). Σε αυτή την περίπτωση το «ναι» θα σήμαινε τη συναίνεση της κοινωνίας στο νέο μνημόνιο και το «όχι» εν δυνάμει αποκτά χαρακτηριστικά αμφισβήτησης.
Από πλευράς μας, δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη σχετικά με το ότι η κίνηση των πολιτικών διαχειριστών θέλει να εξυπηρετήσει μόνο την ύπαρξη αυτού του χρεοκοπημένου συστήματος, τη συνέχεια της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των από τα κάτω. Η συλλογιστική διαδικασία προς την απάντηση του διλήμματος δεν πρέπει να ξεκινά από το πολιτικό αδιέξοδο που οδηγεί στην ανάθεση και ανανεώνει τις αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν σχετικά με το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από το «μη χείρον βέλτιστων». Καθώς ούτε από την έλλειψη πίστης και την παύση κατάθεσης μέσα στον αγώνα. Η προϋπόθεση για να χαράσσεται ο δρόμος προς την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση είναι οι ακηδεμόνευτοι και διαρκείς αγώνες, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο
Ως αναρχικοί λέμε: Όχι σε κανένα μνημόνιο, ελληνικό ή ευρωπαϊκό, όχι στην Ε.Ε., όχι σε κράτος και καπιταλισμό, όχι σε ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο. Προτάσσουμε την οργάνωση των από κάτω, αδιαμεσόλαβητα και αντιιεραρχικά, σε κάθε κοινωνικό χώρο. Την ενίσχυση των αγώνων, τη συνολικοποίηση των αιτημάτων τους, τη ριζοσπαστικοποίησή και σύνδεσή τους με τη συνολική ανατροπή. Τη δημιουργία μικρών και μεγάλων μετώπων αγώνα, πολιτικών δομών. Τη χάραξη πολιτικής στρατηγικής και γείωσης των προταγμάτων μας. Τη συνέχιση και το πλάτιασμα του αγώνα με βάση τις αρχές της ισότητας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, μακριά και ενάντια σε θεσμούς, ιεραρχίες, ανισότητες και ανάθεση. Την επίταση και την όξυνση του κοινωνικού – ταξικού πολέμου που διεξάγεται σε κάθε πεδίο της ζωής μας. Οποιαδήποτε ανακωχή ή αναμονή, ή θέση θεατή από την πλευρά μας, ενισχύει τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων και δημιουργεί ανάχωμα στην επαναστατική προοπτική.
Ένα όχι δεν είναι αρκετό. Οι αρνήσεις γίνονται ουσιαστικές όταν συγκροτούνται σ’ ένα σχέδιο αγώνα που να ανοίγει το δρόμο προς την κοινωνική επανάσταση, προς την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Το πεδίο μας είναι ο δρόμος και πρέπει πάντα να είμαστε σε αυτόν, γιατί ο δρόμος ανοίγει βαδίζοντας.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ- ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ-ΑΝΤΙΙΕΡΑΡΧΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ και ΤΑΞΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΡΗΞΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
αναρχική συλλογικότητα Όμικρον72