Είναι πλέον πιο ολοφάνερο από ποτέ, πως σε αυτές τις συνθήκες γενικευμένης κοινωνικής ρευστότητας, όπου συνεχίζεται απρόσκοπτα η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, η κυριαρχία θέτει όλα τα μέσα στην υπηρέτηση του σκοπού της που δεν είναι άλλος από τον πλήρη έλεγχο των από τα κάτω. Ταυτόχρονα με την επιβολή της φτώχειας και της εξαθλίωσης, επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν ένα μόνιμο κλίμα φόβου και υποταγής στην κοινωνία. Και αυτό περνάει μέσα από τη δίωξη, την καταστολή και την “παραδειγματική” τιμωρία αυτών που αμφισβητούν την εξουσία της, αντιπαρατίθενται στους σχεδιασμούς της, συμβάλλουν στη αποσταθεροποίησή της, αγωνίζονται στην κατεύθυνση της ανατροπής της, διαχέοντας ένα συλλογικό όραμα διαφορετικό από το κυρίαρχο.
Στις 5 Μάη του 2010, ημέρα γενικής πανελλαδικής απεργίας, πραγματοποιήθηκε μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικά διαδηλώσεις, με τουλάχιστον 200.000 ανθρώπους να κατεβαίνουν στο δρόμο για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους ενάντια στην ψήφιση του πρώτου μνημονίου. Η δυναμική αυτή διαδήλωση –που έφτασε μέχρι και στην είσοδο της βουλής, όπου κόσμος αποπειράθηκε να εισβάλει μέσα στο κοινοβούλιο, την ώρα που κατοχυρωνόταν η περαιτέρω αφαίμαξη και λεηλασία των ζωών μας– στιγματίστηκε ανεπανόρθωτα από το θάνατο τριών εργαζομένων στην τράπεζα Marfin, όταν άτομα της έβαλαν φωτιά παραβλέποντας το γεγονός πως μέσα υπήρχαν εργαζόμενοι, εγκλωβισμένοι από τη διοίκηση της τράπεζας και τον ιδιοκτήτη της Βγενόπουλο (που δεν είχαν λάβει καν τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας των εργαζομένων τους: πυρασφάλεια, έξοδο κινδύνου κ.λ.π.). Η πράξη αυτή (που παρόμοιά της αποτράπηκε από τους ίδιους τους διαδηλωτές λίγες στιγμές νωρίτερα και στο απέναντι βιβλιοπωλείο) ήταν πράξη αντικοινωνική και αντικινηματική. Ήταν μία πράξη που ενσωμάτωνε την κυρίαρχη κουλτούρα απαξίας της ανθρώπινης ζωής και ενστερνιζόταν τη λογική της παράπλευρης απώλειας –που ουδεμία σχέση είχε ούτε με τους διαδηλωτές που στρεφόντουσαν ενάντια στους πολιτικούς και οικονομικούς δυνάστες, ούτε με τις αξίες και αντιλήψεις του αναρχικού αγώνα– και λειτούργησε ανασταλτικά στην έκφραση της κοινωνικής οργής απέναντι στους σχεδιασμούς των από τα πάνω, δίνοντας ένα καίριο χτύπημα στην ανάπτυξη της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήρε η κυριαρχία όπου μέσω των ΜΜΕ έσπειρε το φόβο και τη φρίκη, παίζοντας ένα άηθες παιχνίδι πάνω στον θάνατο των τριών ανθρώπων, ώστε να αποπροσανατολίσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και να ενοχοποιήσει τους αγωνιζόμενους και ιδιαίτερα τους αναρχικούς. Ενώ ταυτόχρονα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, διαμορφώνοντας ένα κλίμα που παρομοίαζε σχεδόν με στρατιωτική εισβολή, εξαπέλυαν μία γενική επίθεση στη γειτονιά των Εξαρχείων, εκφράζοντας ωμή βία, εισβάλλοντας και καταστρέφοντας πολιτικούς χώρους, εκκενώνοντας καταλήψεις, συλλαμβάνοντας και ξυλοκοπώντας αγωνιστές, περαστικούς, θαμώνες και κατοίκους.
Ένα χρόνο μετά, το 2011, επετειακά του γεγονότος, εκκινεί το στήσιμο μίας πολιτικής σκευωρίας. Προσάγονται από την αστυνομία τρία άτομα από τον αναρχικό χώρο βάσει ενός ανώνυμου σημειώματος στο οποίο καταγράφονται τα ονόματα και οι διευθύνσεις τους, που έφτασε υπό αδιευκρίνιστο τρόπο στα χέρια της και τους στοχοποιεί ως δράστες του εμπρησμού της Marfin.
Οι προσαχθέντες αρνούνται όλες τις κατηγορίες ξεκαθαρίζοντας πως “στην κουλτούρα, την ορολογία, στην πρακτική των αναρχικών, δεν χωράνε οι όροι παράπλευρη απώλεια ή αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή ”, ενώ από τη δικογραφία δεν προκύπτουν στοιχεία που να συνδέουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους με τον εμπρησμό της Marfin. Η υπόθεση παραμένει ανοιχτή και την 1/2/13 ο κλήρος πέφτει στον Θ. Σίψα που καλείται για κατάθεση και τελικά βρίσκεται από μάρτυρας, κατηγορούμενος για την υπόθεση. Στη συνέχεια αφήνεται ελεύθερος, αλλά στιγματισμένος, αφού τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε έχουν ήδη αποφανθεί την ενοχή του και έχουν κατασυκοφαντήσει τους αναρχικούς.
Πάνω στο τραγικό γεγονός της Marfin η εξουσία, θέλοντας να έχει το μονοπώλιο της βίας, ξε δίπλωσε τη θεωρία των δύο άκρων. Καταδικάζοντας τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εξισώνοντας τις δράσεις της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής – που στρέφεται ενάντια στους αγωνιζόμενους και στους πιο καταπιεσμένους–, με τη δίκαιη αντιβία που εκφράζουν κομμάτια του κόσμου του αγώνα ενάντια στους εκμεταλλευτές και καταπιεστές των από τα κάτω. Τακτική που ακολούθησαν οι πολιτικοί διαχειριστές και μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα από νεοναζιστικό τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής και τον φασίστα Ρουπακιά
το Σεπτέμβρη του 2013. Όπου ταυτόχρονα με την προώθηση του καθεστωτικού “αντί”φασισμού και τις διακηρύξεις τους περί δίωξης της Χ.Α –ώστε να αναχαιτίσουν την έκφραση της κοινωνικής οργής και να φανούν οι μόνοι εγγυητές της κοινωνικής ομαλότητας– έφεραν ξανά στο προσκήνιο το γεγονός στη Marfin και επανεκκίνησαν το στήσιμο της πολιτικής σκευωρίας εις βάρος του αναρχικού Θ. Σίψα και την επίθεση στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια του κόσμου του αγώνα.
Την Τετάρτη 16/12/15 στο Πρωτοδικείο Αθηνών (οδ.Δέγλερη, 9.00 π.μ.) ξεκινά η διεξαγωγή της δίκης του αναρχικού Θ. Σίψα που, βάσει ενός κατασκευασμένου κατηγορητηρίου, διώκεται για τον εμπρησμό της τράπεζας Marfin. Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας, αντιλαμβανόμενοι πως πάνω στο πρόσωπό του έχει στηθεί μία ολόκληρη πολιτική σκευωρία προκειμένου να εγκληματοποιηθεί, απονοηματοδοτηθεί και κατασυκοφαντηθεί ο αναρχικός αγώνας.
Από την πλευρά μας ως αναρχικοί/ες θα συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό, ενάντια στην επιχειρούμενη υποταγή της κοινωνίας. Μέσα από τη συμμετοχή μας στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και τη διάχυση των προταγμάτων μας. Αποδομώντας τον τρόπο της εξουσίας ως τον μόνο υπαρκτό τρόπο οργάνωσης των κοινωνιών, θέτοντας άλλα παραδείγματα και παλεύοντας για μία άλλη πραγματικότητα όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και δεν θα λεηλατείται η φύση.
Αγωνιζόμενοι για την Κοινωνική Επανάσταση. Για την συντριβή του κόσμου της εξουσίας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, των ανισοτήτων, των διαχωρισμών και την οικοδόμηση ενός κόσμου Ισότητας, Δικαιοσύνης, Ελευθερίας, Αλληλεγγύης.
ΣΥΚΓΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ 16/12 9:00 πμ
ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ(οδ. ΔΕΓΛΕΡΗ)
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
αναρχική συλλογικότητα Όμικρον72
οδοιπόρε δεν υπάρχει δρόμος,
τον ανοίγεις βαδίζοντας