ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Την 1η Μάη 1886 κηρύσσεται γενική απεργία στο Σικάγο των ΗΠΑ με κεντρική διεκδίκηση την καθιέρωση του οχταώρου, καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής, όπου συμμετείχαν 40.000 εργάτες, οι οποίοι μέσα στις επόμενες μέρες αυξήθηκαν σε 65.000. Την 3η Μάη 200 εργάτες αποσπώνται από την ομιλία του αναρχικού Σπάιζ, κατευθύνονται σε ένα εργοστάσιο ξυλείας και επιτίθενται στους απεργοσπάστες. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία η οποία πυροβολεί τους απεργούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 εργάτες και να τραυματιστούν δεκάδες. Την επόμενη μέρα χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώνονται στην πλατεία Haymarket. Όταν οι μπάτσοι επιχειρούν να διαλύσουν την συγκέντρωση, μια βόμβα εκτοξεύεται από το πλήθος εναντίον τους, σκοτώνοντας 7 και τραυματίζοντας 66. Η αστυνομία ανοίγει για άλλη μια φορά πυρ σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας εκατοντάδες απεργούς. Τις επόμενες μέρες συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Σπάιζ, Φίλντεν, Σουόμπ, Φίσερ, Ένγκελς, Λινγκ, Νιμπ και Πάρσονς, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως οι «8 του Σικάγο». Οι 3 φυλακίζονται για χρόνια, ενώ οι υπόλοιποι 5 απαιτώντας Ελευθερία ή Θάνατο εκτελούνται στην αγχόνη.
Για τους εργαζόμενους και τους άνεργους, για όλους εμάς τους καταπιεσμένους η εξέγερση των εργατών του Σικάγο και η άγρια απεργία τους τον Μάη του 1886 δεν είναι απλά σελίδες στα βιβλία ιστορίας, ούτε αφορμή για επετειακές εκδηλώσεις, αλλά αποτελούν πηγή έμπνευσης για τις καθημερινές μάχες που δίνουμε απέναντι στο καθεστώς εκμετάλλευσης και υποταγής. Η ιστορική μνήμη της Πρωτομαγιάς παραμένει ζωντανή και παρούσα στις συλλογικές μας αντιστάσεις, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και τις εξεγέρσεις της εποχής μας. Άλλωστε οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι εργάτες του Σικάγο συνέδεσαν τον αγώνα για το οχτάωρο με την συνολικότερη κριτική απέναντι στον κόσμο του κράτους και του καπιταλισμού, με τα συνδικάτα τους να διακηρύσσουν πως «όλη η γη αποτελεί κοινωνική κληρονομιά, ο πλούτος είναι δημιούργημα της εργασίας, δεν μπορεί να υπάρχει καμία αρμονία ανάμεσα στους εργάτες και το κεφαλαίο, κάθε εργάτης οφείλει να αποσπαστεί από τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα και να αφοσιωθεί στο συνδικάτο». Έτσι και οι αγωνιζόμενοι του σήμερα οφείλουμε να συνδέουμε, τους αγώνες που δίνουμε για ζωή και αξιοπρέπεια, με το συνολικό όραμα για την ανατροπή της μισθωτής σκλαβιάς, του κράτους και του καπιταλισμού.
Από την εποχή της εξέγερσης του Σικάγο έως σήμερα, οι δομικές αντιφάσεις του κρατικού-καπιταλιστικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης παραμένουν αθεράπευτες. Οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου αδυνατούν να παράξουν οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, την οποιαδήποτε προοπτική και ελπίδα για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους. Από την εκστρατεία για την εγκαθίδρυση ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού και την επιβολή ενός μόνιμου Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης στις δυτικές μητροπόλεις ως τις πολεμικές επιχειρήσεις, τις στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές επεμβάσεις στην καπιταλιστική περιφέρεια η παγκόσμια δικτατορία του κράτους και του καπιταλισμού για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα άλλο, πέρα από βαρβαρότητα, πολέμους, προσφυγιά, καταστροφή και λεηλασία των κοινωνιών και της φύσης.
Στον ελλαδικό χώρο, οι διαχειριστικές αυταπάτες που έσπειρε η αριστερή πολιτική διαχείριση επιτέλεσαν τον ρόλο τους στο ακέραιο. Η κρατική και καπιταλιστική επίθεση συνεχίζεται επιβάλλοντας τον μονόδρομο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, επιχειρώντας παράλληλα να δώσει παράταση ζωής στο ήδη χρεοκοπημένο σύστημα, μέσω της διαμόρφωσης συνθηκών αποσύνθεσης των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων, εθνικής συμφιλίωσης και διαταξικής συνεργασίας. Ταυτόχρονα, μέσα από μια ανανεωμένη ρητορική που συνδέεται με το πέρασμα στην περίοδο της ανάπτυξης,την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και την επιστροφή στην «κανονικότητα» επιχειρείται, εν όψει εκλογών, η εκ νέου η άντληση νομιμοποίησης για τους επόμενους γύρους λεηλασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας που ετοιμάζονται, καλλιεργώντας για μια ακόμα φορά αυταπάτες εξωραϊσμού του συστήματος.
Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για ένα κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις κυβερνησεις, τους θεσμούς, τα κοινοβούλια και τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, τους εμπόρους ελπίδας και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Από την επαναστατημένη Ροτζάβα και τη μαχόμενη Παλαιστίνη μέχρι τη αντίσταση ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν στη γειτονική Τουρκία και τη νέα μάχη που ετοιμάζονται να δώσουν οι εξεγερμενες ζαπατιστικές κοινότητες στην Τσίαπας να συνθέσουμε απέναντι στο ζοφερό κόσμο της εξουσίας , το μωσαϊκό της επαναστατικής προοπτικής για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ/ΠΟΡΕΙΑ 11 Π.Μ , ΜΟΥΣΕΙΟ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση