Τα τελευταία χρόνια, η επίθεση των από τα πάνω στην κοινωνία ολοένα και εντείνεται. Η κατάργηση κεκτημένων αγώνα – όπως ο δημόσιος χαρακτήρας της υγείας και της εκπαίδευσης-, η ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων – της ενέργειας και τους νερού-, η ανεργία, ο νέος ασφαλιστικός νόμος, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, οι αυξήσεις σε βασικά είδη διαβίωσης και στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, η μείωση του αφορολόγητου ορίου, η αύξηση του ΦΠΑ, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, η χαμηλά αμειβόμενη ή μαύρη εργασία, η επισφάλεια και ευρύτερα η επίταση της εκμετάλλευσης έχουν ως αποτέλεσμα την πεταιτέρω φτωχοποίηση, εξαθλίωση και ανέχεια όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών κομματιών που αποκλείονται από την πρόσβασή τους στα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά.
Προκειμένου οι κυρίαρχοι να επιτύχουν τα αντικοινωνικά τους σχέδια, συνοδεύουν αυτή τη σφοδρότατη επίθεση στους από τα κάτω, με την επίταση του ελέγχου και της επιτήρησης των καταπιεσμένων και την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής ενάντια στις αυτοοργανωμένες δομές αγώνα και στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις- για να αναχαιτίσουν όσους αγωνίζονται ενάντια στους σχεδιασμούς τους, να αποπροσανατολίζουν την έκφραση της κοινωνικής οργής και να προωθήσουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό- ώστε να επιβάλλουν συνθήκες φόβου και υποταγής στο σύνολο της κοινωνίας.
Η αναδιάρθρωση στα ΜΜΜ είναι κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε βασικά κοινωνικά αγαθά. Η εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, το κλείσιμο των μπαρών και επιβολή ασφυκτικών ελέγχων και ο αποκλεισμός ολόκληρων κοινωνικών ομάδων έχουν κεντρική θέση στην προωθούμενη αναδιάρθρωση. Για να μπορέσουν όμως να προχωρήσουν τους σχεδιασμούς τους πρέπει να διασπάσουν τους από τα κάτω. Έτσι επιχειρούν να καλλιεργήσουν ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, ώστε με αυτό τον τρόπο να επιτύχουν τον αποπροσανατολισμό της κοινωνικής δυσαρέσκειας, που αντί να εκφραστεί ενάντια σε αυτούς που πραγματικά είναι υπαίτιοι για την εντεινόμενη φτώχεια και εξαθλίωσή μας, να μετατραπεί σε ένα κυνήγι όσων δεν πληρώνουν εισιτήριο, σε μία διαμάχη δηλαδή μεταξύ των καταπιεσμένων.
Με αυτόν τον τρόπο το σύστημα όχι μόνο αποποιείται τις ευθύνες του αλλά βρίσκει και υπερασπιστές ανάμεσα στα θύματα των σχεδιασμών που εφαρμόζει. Με μια διαρκή προπαγάνδα για τα δεινά που φέρει ο «λαθρεπιβάτης», κάνοντας επίκληση των πιο εγωιστικών ενστίκτων όπως πχ. «αφού πλήρωσα εγώ, πρέπει όλοι να πληρώνουν» και με διαφημιστικά σποτ προσπαθούν να δικαιολογήσουν το άηθες κυνηγητό όσων δεν πληρώνουν εισιτήριο, την ενίσχυση των σωμάτων ελέγχου και την αντίστοιχη προώθηση του τραμπουκισμού και της τρομοκρατίας εκ μέρους μιας σημαντικής μερίδας της συγκεκριμένης υπηρεσίας. Ενώ η εργαλειακή χρήση των εργαζομένων ως εν δυνάμει υπερασπιστών των συμφερόντων των εταιρειών, που αποτελεί συνήθη τακτική για την επιτυχή εφαρμογή των σχεδιασμών τους, επιχειρείται και σε αυτή την περίπτωση.
Όταν μάλιστα επιχειρήθηκε να αποδομηθεί ο παραπάνω σχεδιασμός και να συνδεθούν οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες με όσους αγωνίζονται ενάντια στο ηλεκτρονικό εισιτήριο και τη συνολικότερη αναδιάρθρωση τους, το κράτος χρησιμοποίησε τις κατασταλτικές του δυνάμεις με ιδιαίτερη οξύτητα, επιδιώκοντας να επιβάλει ένα καθεστώς «υγειονομικής ζώνης» γύρω από τους εργασιακούς χώρους. Η καταστολή της παρέμβασης για μοίρασμα κειμένων έξω από το αμαξοστάσιο του Ρέντη στις 7/4/17, από συνελεύσεις γειτονιών και εργαζομένους στις
συγκοινωνίες αποτελεί κομμάτι της ποινικοποίησης των ταξικών αγώνων, της καταστολής των αντιδράσεων, της στοχοποίησης των αγωνιστών και της εξαπάτησης από τα ΜΜΕ ως πάγια τακτική κράτους και κεφαλαίου για την υλοποίηση των σχεδιασμών τους. Η απομόνωση των εργαζομένων από τα αγωνιζόμενα κομμάτια, η εργαλειακή τους χρήση, η στοχοποίηση όσων συνεχίζουν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται συνδέονται άμεσα με τη διαρκή επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών στις συγκοινωνίες. Η εντατικοποίηση της εργασίας, η επισφαλής και κακοπληρωμένη εργασία, όπως συμβαίνει με το θεσμό της μαθητείας των ΕΠΑΛ, η εμπέδωση των ασφυκτικών συνθηκών εργασιακής ζούγκλας, που εξαπλώνονται σε όλους τους χώρους δουλειάς, έρχονται μαζί με την αναβάθμιση της επιτήρησης, την απροκάλυπτη αυταρχικότητα, τους ωμούς εκβιασμούς. Προκειμένου όχι μόνο να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις, αλλά να επιβληθεί και η συνεργασία με τους μηχανισμούς καταστολής.
Από την πλευρά μας ο αγώνας για ελεύθερη μετακίνηση αποτελεί ένα από τα σημεία συνάντησης των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας και συνδέεται με την υπεράσπιση των εργασιακών κατακτήσεων, την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας και της εκπαίδευσης, την αντίσταση ενάντια στην φτώχεια και την εξαθλίωση, τον φόβο και την υποταγή που επιχειρούν κράτος και κεφάλαιο. Ο πραγματικός εχθρός δεν βρίσκεται ανάμεσά μας και έτσι και στον αγώνα που δίνεται για ελεύθερες μετακινήσεις κομβικής σημασίας είναι η σύνδεση τόσο μεταξύ των επιβατών, όσο και μεταξύ των εργαζομένων και επιβατών. Είμαστε από την ίδια πλευρά, έχουμε τις ίδιες ανάγκες και τους ίδιους εχθρούς.
Για να αντισταθούμε στο ασφυκτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν, για να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, δεν μπορούμε παρά να προχωρήσουμε στο δρόμο του αγώνα. Ενός αγώνα συλλογικού και οργανωμένου από τα κάτω. Να υπερασπιστούμε κάθε πεδίο της καθημερινότητάς μας, να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, να πάρουμε ξανά τις ζωές μας στα χέρια μας. Να χτίσουμε κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά, στα σχολεία, στις σχολές στους δρόμους. Να ανατρέψουμε αυτό τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και να οικοδομήσουμε ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης.
Η ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ – ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
αναρχικό – αντιεξουσιαστικό στέκι αντίπνοια
Αριστοβούλου & Πυλάδου, Κ.Πετράλωνα
stekiantipnoia.espivblogs.net
st_antipnoia@hotmail.com