ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΩΣ ΔΙΑΡΚΗ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΠΑΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
Τη Δευτέρα, 13 Μαρτίου, νωρίς το πρωί εκκενώθηκαν 2 ακόμη χώροι στέγης και αγώνα στην Αθήνα. Η ΕΛ.ΑΣ επενέβη στη Villa Ζωγράφου και στην κατάληψη στέγης μεταναστών και προσφύγων Αχαρνών και Αλκιβιάδου 9, εκδιώκοντας και, έπειτα συλλαμβάνοντας ή/και στέλνοντας σε κέντρα κράτησης τους ανθρώπους που βρήκαν μέσα στα κτήρια. Η εκκένωση αυτών των δύο καταλήψεων έχει διττή σημασία. Εκκενώθηκε ένας χώρος διακίνησης ιδεών και δράσης του αντιεξουσιαστικού κινήματος και μια δομή φιλοξενίας μεταναστών, ένα σπίτι για εκείνους που έχουν ξεριζωθεί και βρήκαν στέγη εκεί, όπου εκτός από ανθρώπους κατοικούσε η έμπρακτη αλληλεγγύη και η προσπάθεια να χτιστούν σχέσεις μεταξύ ντόπιων και μεταναστών έξω από τα κάγκελα των κέντρων κράτησης, στο κέντρο του κοινωνικού ιστού της μητροπολιτικής Αθήνας.
ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ & ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Το κοινωνικό κίνημα έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε από την αρχή σχεδόν της έλευσης των ξεριζωμένων, όρισε ως μια από τις πρακτικές του την κατάληψη κτηρίων με σκοπό τη στέγαση αλλά και τη σύνδεση, το ζύμωμα των κοινών αγώνων. Ταυτόχρονα δινόταν κι ένα διαρκές μήνυμα αντίστασης, προς τους κυρίαρχους, ότι το κίνημα μπορεί να επιβάλει τη βούλησή του, ώστε να ικανοποιήσει κοινωνικές ανάγκες, εν προκειμένω τη στέγαση. Οι καταλήψεις στέγασης προσφύγων και μεταναστών θέτουν ζητήματα που έχουν διάφορους αποδέκτες, ειδικά σήμερα που το δικαίωμα στη στέγαση, χτυπιέται ακόμη περισσότερο και δεν αποτελεί αυτονόητη ανάγκη για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι κινδυνεύουν να χάσουν έως και την πρώτη κατοικία, από τους πλειστηριασμούς των τραπεζών.
Περισσότερο από έναν χρόνο πριν, η κυβέρνηση αδυνατώντας να ελέγξει την αυθόρμητη κίνηση του κοινωνικού κινήματος να συγκροτεί τέτοιες δομές, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερα κτήρια, επιχείρησε έναν υπόγειο πόλεμο υποβάθμισής τους σπεκουλάροντας τες. Ταυτόχρονα πραγματοποιούσε τις πρώτες εκκαθαριστικές κινήσεις, με τη διπλή εκκένωση της Ειδομένης, το στοίβαγμα και τη στοχοποίηση των πιο δραστήριων από αυτούς. Σε επόμενο χρόνο η «αριστερή διακυβέρνηση» ένοιωσε έτοιμη να περάσει σε μια ακόμη μεγαλύτερη και πιο στοχευμένη επίθεση. Η εκκένωση τριών καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη το περασμένο καλοκαίρι, με προεξάρχουσα αυτήν του Ορφανοτροφείου, χάραξε τα νέα χαρακτηριστικά της κρατικής επίθεσης. Στο στόχαστρο έμπαιναν οι δομές που είχαν προχωρήσει περισσότερο τη σύνδεση μεταξύ ντόπιων και μεταναστών. Η συνύπαρξη αναρχικών αγωνιστών και μεταναστών/προσφύγων που δεν κηδεμονεύονταν απευθείας από κάποια θρησκευτική ή θεσμική αρχή, διαμόρφωνε μια κατάσταση που η οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν θα ήθελε να βρεθεί αντιμέτωπη με τα αποτελέσματά της.
Έτσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την ίδια ευκολία που χρησιμοποίησε τα κοινωνικά κινήματα για να ανέλθει στην εξουσία, έθετε ως άμεσα επιτεύξιμο στόχο τον ίδιο που έχουν όλοι οι διαχειριστές της εξουσίας: να συντρίψει τα κοινωνικά κινήματα, ώστε να αρθούν οι προϋποθέσεις ρήγματος στο οικοδόμημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους και κεφαλαίου, ο οποίος συστήνεται ως μονόδρομος στα πληβειακά στρώματα.
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Όλες οι κατασταλτικές επιχειρήσεις επίσης εξυπηρετούν κάποιον θεσμικό φορέα, τον οποία ευαρεστεί η κυβέρνηση προς άγρα συμμαχιών. Εν προκειμένω, με το πρόσχημα της «μη καταλληλότητας» οι κάτοικοι της Αλκιβιάδου 9 πετάχτηκαν έξω, για να επιστρέψει το κτήριο υπό την κυριότητα του Ερυθρού Σταυρoύ (η πιο ιστορική και εδραιωμένη ΜΚΟ στην Ελλάδα) και να στεγάσει τους εγκεκριμένους πλέον πρόσφυγες. (Το γκρεμισμένο Ορφανοτροφείο αποδόθηκε στην εκκλησία, η Ζωγράφου στο Δήμο, η Νίκης στο Πανεπιστήμιο κ.ο.κ.) Η στιγμή δε της εκκένωσης, κατά βάση, τέτοιων χώρων γίνεται σε εύλογο χρονικό διάστημα για να μην προλάβουν να βρουν ριζώματα στις γειτονιές που βρίσκονται, όπως είναι φυσικό να γίνει, με την καθαρά ανθρώπινη αλλά και πολιτική επαφή που συντελείται με τους γείτονες.
Σήμερα, οι κυβερνητικές δηλώσεις και πρακτικές συνάδουν με τη θεσμική διαχείριση των ανθρώπων αυτών που μόνο ως ανθρώπους δεν τους βλέπουν, χαρτογραφώντας τους, ταξινομώντας τους και εν τέλει στοιβάζοντας τους σε αποκεντρωμένες, μισόκλειστες ή εντελώς κλειστές δομές. Δεκάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους μέσα στα κέντρα εκτόπισης, οι εικόνες από τη χιονισμένη Μόρια, είναι πολύ πρόσφατες, όπως επίσης οι νεκροί σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα. Όταν μάλιστα τίθεται θέμα καταλληλότητας και ελευθερίας από το κίνημα αλληλεγγύης, όπως στο Ελληνικό, το κράτος δεν διστάζει να απαντά με τον ακόμη χειρότερο αποκλεισμό των μεταναστών, (π.χ. στο μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη) εξαντλώντας την εκδικητικότητά του. Η δήλωση παραμένει σαφής: οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί ανήκουν στο κράτος.
ΤΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ-ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΩΝ
Η εκκένωση της Villa Ζωγράφου έρχεται να δώσει συνέχεια στην πάγια τακτική κάθε κυβερνητικού σχηματισμού, την επίθεση δηλαδή προς τις δομές του αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού κινήματος. Έτσι ενώ η «αριστερή διακυβέρνηση» σπάει όλα τα ρεκόρ έχοντας εκκενώσει ήδη 5 καταλήψεις σε ενάμιση χρόνο κάνοντας τους δεξιούς συναγωνιστές τους να ερυθριούν, οι δηλώσεις Τόσκα περί «απόλυτα δικαιολογημένων επιχειρήσεων της ΕΛ.ΑΣ.» έρχονται να προσδώσουν το απαραίτητο ρασιοναλιστικό επίχρισμα στην σοσιαλδημοκρατικού τύπου καταστολή του ΣΥΡΙΖΑ, που επιβεβαιώνει τη διαχρονική μας διαπίστωση ότι το κράτος, και η ομαλότητα της λειτουργίας του, έχουν συνέχεια. Παρατηρούμε, λοιπόν συνολικά πως, όσο «ορθολογικά» κι αν τίθενται οι αιτιολογήσεις των εκκενώσεων, κατ’ ουσίαν αυτό αποτελεί την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει την εξουσία, τώρα που η «αντιμνημονιακή» του ρητορική έχει εξαντληθεί και εκπέσει, απευθυνόμενος στους υποστηρικτές της «νομιμότητας». Όταν, συνεπώς, ασκούνται πιέσεις από δημοτικές αρχές, από ΜΚΟ κλπ, φορείς δηλαδή που μπορούν να ασκήσουν πολιτική επιρροή, εφαρμόζεται η παραδοσιακή κρατική καταστολή χτυπώντας όλη την γκάμα των εσωτερικών εχθρών που έχουν κατασκευαστεί: μετανάστες, αλληλέγγυοι, αναρχικοί.
Αυτή η συνθήκη, εφόσον δεν απαντηθεί δυναμικά από τον κόσμο του αγώνα θα προλειαίνει το έδαφος για μια ακόμη μεγαλύτερου εύρους επίθεση προς όσους αντιστέκονται είτε από αυτήν είτε από επόμενες κυβερνήσεις ή/και συγκυβερνήσεις (π.χ. ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ). Δεν περνά απαρατήρητη, εξάλλου, η στάση φαινομενικής «ουδετερότητας» που κρατά η τωρινή κυβέρνηση απέναντι σε φασιστικά μορφώματα (βλέπε Χ.Α. και κοινές εμφανίσεις) αρκεί να διατηρείται μια επίφαση δημοκρατικότητας. Στην πραγματικότητα η πολιτική ηγεσία ξεπλένει τους νεοναζί, επιχειρώντας να τους αποκαταστήσει στο κάδρο της δημοκρατικής ομαλότητας. Η δημοκρατία αυτή όμως που αποτελεί απλά το κέλυφος της ανάπτυξης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, δεν μπορεί παρά να επιτείνει την εκμετάλλευση και την καταπίεση και αυτός είναι ο αντικειμενικός στόχος κάθε εξουσιαστικού σχηματισμού.
Η εξαπόλυση της κρατικής καταστολής τελικά, όπως αναπτύσσεται στην παρούσα συγκυρία, με βάση τις επιδιώξεις της πολιτικής ηγεσίας κινείται σε δύο επίπεδα: αφενός επιδιώκει τη δημιουργία ενός νέου ακροατηρίου αλλά και των αντίστοιχων πολιτικών συμμαχιών που συσπειρώνονται γύρω από το δόγμα της κοινωνικής ειρήνευσης και της ασφάλειας, αφετέρου τα εκτελεστικά όργανα επιφορτίζονται με την προληπτική αποτροπή δημιουργίας κοινωνικών κινημάτων ικανών να ανατρέψουν την παρούσα συνθήκη.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΘΑ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Τέτοιες κοινωνικές δυναμικές -είναι γνωστό και στην εξουσία- εκλύονται από τις δομές αγώνα που στήνονται στις καταλήψεις και στους χώρους του αναρχικού κινήματος. Και για αυτό άλλωστε χτυπιούνται. Η εξουσία όμως ξεχνάει συνεχώς, ότι οι δομές αυτές δεν είναι οι τοίχοι αλλά οι άνθρωποι τους. Εμείς που επιλέγουμε να στεγαζόμαστε πολιτικά, να δραστηριοποιούμαστε κοινωνικά και πολιτισμικά, να ζούμε σε απελευθερωμένους χώρους, κάνοντας «αφαιρετικές ιδέες» όπως η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση τρόπο ζωής. Ειδικά σήμερα, που οι ανάγκες δεν απαντώνται στα πλαίσια κανενός κράτους, καμιάς δημόσιας πρόνοιας, καμιάς ΜΚΟ, ο λόγος υπέρ των κατειλημμένων χώρων είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, είτε πρόκειται για ανάγκες τις λεγόμενες βιοτικές, (π.χ. στέγης), είτε για ανάγκες έκφρασης, δημιουργικότητας, πολυποίκιλων ερεθισμάτων, τις αποκαλούμενες επιθυμίες. Φυσικά, δεν μπορεί, στα δικά μας μυαλά, οι χώροι αυτοί να μην είναι εκτός από κοινωνικοί και πολιτικοί, να αποτελούν σκέπη για ζύμωση, αλληλεπίδραση, ανάπτυξη του συλλογικού στο λόγο και τη δράση.
Για όλους αυτούς τους λόγους, κι ακόμη για άλλους που δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε χαρτί, γιατί γίνονται συλλογικό βίωμα, και αποτύπωμα αντίστασης σε ό,τι μας εξουσιάζει δηλώνουμε συνειδητά συνένοχοι και συνένοχες στο έγκλημα της προσπάθειας για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου, αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ &
ΣΕ ΟΣΟΥΣ & ΟΣΕΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ | ΤΡΙΤΗ 4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ
κατάληψη Mundo Nuevo
(Φιλίππου και Σιατίστης γωνία)