Η μετακίνηση με τα ΜΜΜ αποτελεί κοινωνικό αγαθό – Ελεύθερη μετακίνηση για όλους
Τη χρονιά που πέρασε είδαμε να εντείνεται ακόμα περισσότερο η επίθεση των κυρίαρχων στους εκμεταλλευόμενους αυτού του κόσμου. Το νέο ασφαλιστικό, οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, η αύξηση του Φ.Π.Α. σε βασικά είδη αλλά και τα επερχόμενα νέα μέτρα αποσκοπούν στη λεηλάτηση κάθε πτυχής της ζωής μας. Καταργώντας τα κεκτημένα αγώνων του παρελθόντος (κυριακάτικη αργία, οκτάωρο, σύνταξη, δωρεάν και δημόσια υγεία και εκπαίδευση) επιχειρούν να συνθλίψουν το παρόν και το μέλλον μας. Απέναντι στην κοινωνική δυσαρέσκεια που αναπτύσσεται, το κράτος και τα Μ.Μ.Ε. συντονισμένα μιλούν από τη μία για υπομονή και ψυχραιμία με τη ρητορική «θυσίες σήμερα, για να είμαστε καλύτερα αύριο», και από την άλλη σπέρνουν τον φόβο και την απογοήτευση. Ενώ σε όσους αρνούνται να υποκύψουν και αγωνίζονται στήνοντας αναχώματα και βάζοντας εμπόδια στους σχεδιασμούς τους επιφυλάσσουν σκληρή και ωμή καταστολή.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες που επιχειρούνται να επιβληθούν στην κοινωνία εντάσσεται και ο «εκσυγχρονισμός» και η ιδιωτικοποίηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς . Τα τελευταία χρόνια όπου η φτώχια και η εξαθλίωση αγγίζει όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια, το ποσοστό των επιβατών που χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς χωρίς εισιτήριο αυξήθηκε. Η απάντηση σε αυτό από πλευράς κράτους και εταιριών που διαχειρίζονται τα ΜΜΜ ήταν η όξυνση του ελέγχου από τη μία – με διαρκείς ελέγχους εισιτηρίων, την εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, τις μπάρες σε λεωφορεία και σταθμούς –και από την άλλη η στοχοποίηση όσων δεν ακυρώνουν εισιτήριο. Αναπτύχθηκε μια ολόκληρη προπαγάνδα εναντίων των λεγόμενων «τζαμπατζήδων» ώστε να σπάσει η αλληλεγγύη που αναπτύσσεται μεταξύ των επιβατών με την ανταλλαγή εισιτηρίων και η αλληλοστήριξη και στη θέση της να αναπτυχθούν κανιβαλικές λογικές που στρέφουν τον ένα επιβάτη εναντίον του άλλου. Επιπλέον, με αυτό τον τρόπο εντείνουν και επιχειρούν να νομιμοποιήσουν την επιθετικότητα των ελεγκτών.
Γνωρίζουμε ότι οι εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Μ. βιώνουν και οι ίδιοι τους εργοδοτικούς εκβιασμούς. Ωστόσο, ακόμα κι αν θέλαμε να κατανοήσουμε πως μέσα σε αυτές τις συνθήκες γενικευμένης ανεργίας κάποιος θα δεχτεί μία οποιαδήποτε θέση εργασίας, δεν μπορούμε να δεχτούμε και να καταλάβουμε πώς ένας άνθρωπος προκειμένου να επιβιώσει ο ίδιος στρέφεται και μάλιστα με ζήλο ενάντια στους ομοίους του. Κυνηγά τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους. Χωρίς να γενικεύουμε πως είναι όλοι ίδιοι, δεν ξεχνάμε ούτε την κατάπτυστη απόφαση της διοίκησης του σωματείου των εργαζομένων στο μετρό που ζητούσαν στις δυνάμεις καταστολής να εισβάλλουν στο Πολυτεχνείο για να κατεβάσουν τον server του ιντυμεντια, ούτε τις τραμπούκικες συμπεριφορές ελεγκτών προς επιβάτες που δεν έφεραν εισιτήριο, με απόγειο όλων την δολοφονία του 19χρονου Θ. Καναούτη στο Περιστέρι από ελεγκτές-κεφαλοκυνηγούς που τον πέταξαν έξω από το τρόλεϊ αφαιρώντας του τη ζωή για ένα εισιτήριο. Όπως δεν ξεχνάμε και πως το πρόταγμα της ελεύθερης μετακίνησης όχι μόνο για τους ανέργους αλλά συνολικά, έχει προωθηθεί εδώ και αρκετά χρόνια από συνελεύσεις γειτονιών, από σωματεία και εργατικά σχήματα αλλά και από εργαζόμενους στα ΜΜΜ. Οι διαρκείς, μαχητικοί, αδιαμεσολάβητοι και από τα κάτω οργανωμένοι αγώνες επιβατών και εργαζομένων είναι αυτοί που ανέδειξαν το ζήτημα. Οι συγκεντρώσεις, τα σαμποτάζ στα ακυρωτικά και οι παρεμβάσεις σε σταθμούς και λεωφορεία ενίσχυσαν την αλληλεγγύη και στάθηκαν απέναντι στη στοχοποίηση όσων δεν ακυρώνουν εισιτήριο. Αποτέλεσμα αυτών των αγώνων ήταν και η δωρεάν μετακίνηση για τους ανέργους και όχι κάποια ελεημοσύνη των κυβερνώντων.
Τα Μ.Μ.Μ. μπορούν να λειτουργούν και χωρίς την καταβολή εισιτηρίου. Πληρώσαμε για την κατασκευή και αγορά οχημάτων και σταθμών, πληρώνουμε για τη συντήρησή τους και με την αγορά του εισιτηρίου πληρώνουμε και για τα κέρδη τους. Ενώ με την επικείμενη ιδιωτικοποίηση των Μ.Μ.Μ. (μαζί με την ιδιωτικοποίηση και άλλων βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως το νερό και το ρεύμα) θα δοθεί ακόμα μεγαλύτερο περιθώριο στα αφεντικά να αυξήσουν τις τιμές και να μετατρέψουν έτσι μία κοινωνική ανάγκη σε κερδοφόρα επιχείρηση γι’ αυτούς και σε είδος πολυτελείας για όλους εμάς. Η μετακίνηση αποτελεί ένα κοινωνικό αγαθό και αναφαίρετο δικαίωμά μας το οποίο δεν μπορεί να κοστολογείται. Κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να μετακινηθούμε επειδή δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να πληρώνουμε εισιτήριο.
Για να αντιμετωπίσουμε τα νέα μέτρα που σχεδιάζουν και την τρομοκρατία των διαρκών ελέγχων, για να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, προτάσσουμε τους συλλογικούς αγώνες οργανωμένους από τα κάτω και χτίζουμε κοινότητες αγώνα τόσο μεταξύ επιβατών και εργαζομένων όσο και σε κάθε γειτονιά. Όλοι μαζί καλούμαστε να αγωνιστούμε για να ορθώσουμε αναχώματα απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε και να πετύχουμε ελεύθερη μετακίνηση για όλους.